Je hebt de behoefte niet veertig uur per week, maar tweeëndertig uur per week te gaan werken. Na enig aandringen heeft je leidinggevende met deze ommekeer ingestemd. Het vooruitzicht lonkt: voortaan heb je één dag in de week helemaal voor jezelf.
Het zijn met name vrouwen die minder willen gaan werken.
Zijn we hier wel op berekend?
Steeds meer mensen zeggen onder het mom van kwaliteit van leven het prima te vinden er iets in salaris op achteruit te gaan. De mogelijkheid over meer vrije tijd te beschikken, weegt zwaarder. Wat nu als we met zijn allen gaan zeggen minder te willen gaan werken? Verwachten we van andere beroepsgroepen nog steeds dezelfde capaciteit?
Wederkerigheid
Want op jouw vrije dag wil je wel het onderhoud van de CV-ketel gepland hebben. Of dat bezoek aan de tandarts plannen. En schijnt de zon op jouw langgekoesterde vrije dag, dan wil je op het terras door een ober graag van een drankje worden voorzien. Moeten zij wel vijf, of misschien wel zes dagen blijven werken? Nee, want er zijn nu al horeca-bedrijven die een dag in de week minder open gaan vanwege een tekort aan personeel. En inderdaad, dan hebben we het nog niet eens over mensen in de zorg, waar nu al sprake is van onderbezetting.
Op onze vrije dag midden in de week moet wel dat ene pakket bezorgd worden dat we de avond daarvoor hebben besteld, want we willen precies vandaag de nieuwe kast in elkaar zetten. Hoe is het trouwens mogelijk dat er niemand beschikbaar is bij de telefooncentrale van je telecomprovider? Het is toch zeker jouw vrije dag vandaag? Of hebben ze daar ook het principe van minder werken omarmd?
Verdubbeling
De maatschappij is niet berekend op de veronderstelling dat we met z’n allen minder kunnen gaan werken simpelweg omdat het fijner is om vrije tijd te hebben. Natuurlijk is het heel begrijpelijk dat je extra tijd wilt hebben om precies de dingen te doen waar jij zoveel voldoening uithaalt. Maar dat gáát niet. Als we dat echt willen, moet de bevolking worden verdubbeld. Je kunt niet blijven volharden in de overtuiging dat de ene groep veertig uur per week beschikbaar moet zijn en dat de andere groep een dag in de week achterover mag leunen. Verwachten dat we met z’n allen krijgen wat we willen, is een mission impossible.
Gaan we met steeds meer mensen minder werken, dan neemt de arbeidscapaciteit af. Uit recent onderzoek kwam al naar voren dat als vrouwen 4 uur per week meer gaan werken, het probleem van een tekort aan arbeidscapaciteit nu al kan worden opgelost. We hebben te maken met burn out verschijnselen, wat volgens mij voor een deel te maken heeft met het feit dat we op het werk in steeds minder tijd meer moeten doen.
We vinden dat we meer recht hebben op vrije tijd. Ondertussen consumeren we ons gek. Het kan altijd beter, mooier en groter. Het is misschien iets om deze dagen bij stil te staan op het strand, als je daar tijd voor hebt. Hoe ben jij bezig ten opzicht van de ander en van jouw tijd? Ik wens je een hele fijne zomervakantie, wat je ook gaat doen of juist niet gaat doen.
