Kijk je wel eens naar een serie op Netflix? Ik wel. En soms zit er een serie tussen die je doet nadenken. Zo ook de serie Restaurant. Een Zweedse serie die een tijdperk laat zien van na de 2e WO tot de jaren zeventig. Er kwamen me een aantal dingen bekend voor. Ik moest ook opeens aan mijn moeder denken, de manier waarop ze zich kleedde en zo’n idioot grote bril op had. Toen natuurlijk helemaal hip!
Wat een rare tijd was dit eigenlijk met de blik van nu
En toch zijn er veel overeenkomsten met toen en nu; de vele protesten, de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, conflicten tussen groepen mensen, de strijd om openbaar te kunnen laten zien wie je wil zijn en de gevestigde orde ter discussie stellen. En dat was 50 jaar geleden. Wat hebben we in die tussentijd eigenlijk geleerd en waar blijft de tijd?
Het gevoel bekruipt mij ook dat we stil komen te staan. Het lijkt alsof er veel is veranderd, maar is dit ook zo? We laten ons leiden door iets van buitenaf en omdat we daar geen invloed op denken te hebben. We wijzen naar de ander en vragen ons af wie heeft het gedaan? We vinden het moeilijk om samen te werken aan een andere manier van leven, terwijl we weten dat we zo niet door kunnen gaan. We blijven wijzen naar de ander dat die het maar moet oplossen, want je wilt het zo graag houden zoals het was en terug naar het oude bekende. Maar ook de strijd tussen groepen mensen blijft maar voortduren en daar komen we maar moeilijk uit. Er is nog steeds veel ongelijkheid in de wereld en daar komen we maar niet vanaf.
Ik ben benieuwd hoe jij dit ervaart?
Stilstand is achteruitgang
Je moet blijven leren, dat zei mijn vader altijd al. Maar in deze tijd lijkt het wel of we niet willen leren, dat we geen tijd hebben om te leren. Dat we de tijd niet nemen om samen te leren en te werken aan hoe je het beter kunt doen. Dat we geleefd worden door de snelheid en druk die we ervaren in ons werk. Dat we vinden dat we alles moeten kunnen en misschien denken dat het alleen gaat om, meer is beter.
En o ja als je nu denkt dat ik pessimistisch ben? In tegendeel! Ik zie veel mogelijkheden ter verbetering, kansen voor iedereen. Echter het zal wel een andere wending moet gaan krijgen. Het is misschien meer realisme om te kijken wat er nu gebeurt.
Iedereen wil plezier hebben in het werk
Logisch want dat geeft ons energie. We willen graag werkzaam zijn in een team die samen met elkaar ergens aan werkt. Zonder gedoe, spelletjes en overbodige protocollen en regels. Want dat geeft voldoening. En toch hebben meer dan ooit te maken met burnout en stress. Mensen in organisaties weten vaak niet goed waarom ze iets doen en worden opgeslokt door het systeem wat niet wil veranderen. We hebben het nog niet goed voor elkaar weten te krijgen. Er is dus hier werk aan de winkel!
Werken aan teamontwikkeling wordt alleen maar belangrijker
Echter we nemen daar niet echt de tijd voor en we vergeten dat we als mens steeds weer aangespoord moeten worden om te blijven leren. We vervallen anders snel in onze comfortzone en als dit te lang duurt komen we daar niet zo snel meer uit en vallen we in slaap. Samenwerken aan teamontwikkeling zorgt ervoor dat je beter wordt in wat je misschien al goed doet. Je zult elkaar alleen wel moeten blijven uitdagen om steeds weer uit die comfortzone te stappen. En dit betekent niet dat je opeens bezig moet gaan houden met innoveren of iets dergelijks. Het is heel simpel; haal mensen uit een dagelijkse routine en bedenk samen een stap die iets anders vraagt in gedrag om bij je doel uit te komen.
Als mens willen we van nature samenwerken. Echter we vergeten vaak waarom dit belangrijk is en waar je het voor doet.
Ik wil proberen om in ieder geval niet in slaap te sussen. Wakker te blijven en te blijven realiseren wat ik aan het doen ben en hoe ik mijn bijdrage kan leveren in wat ik kan. En dat is best een uitdaging!
Hoe doe jij dit?
Meer weten over teamontwikkeling en persoonlijke ontwikkeling kijk dan verder naar onze programma’s
