Er wordt niets afgemaakt!

Ik moet het toegeven ik heb een quilty pleasure, en dat is de Karate Kid, een film uit 1984! Vooral de eerste versie heb ik een paar keer gezien. Ik weet niet goed wat was, maar het verhaal fascineerde mij. Het is een super trage film, echt de jaren tachtig, vrij simpel en saai, want het ging vooral over iets iedere keer herhalen. En misschien was dat het wel!

Even een opfrisser voor je, waar deze film overgaat.
Het gaat over een jongen, Karate kid, die karate wil leren om mee te doen met een wedstrijd, voor een meisje, en daarvoor had hij een coach nodig, mr. Myagi. Deze mr. Myagi liet de jongen in het begin alleen maar auto's wassen, en iedere keer opnieuw; poetsen, inwrijven en uitwrijven. De jongen begreep er niets van en hij werd steeds ongeduldiger, omdat hij het nut hier niet van in zag.

Maar mr. Myagi was onverstoorbaar en liet de jongen deze bewegingen, want daar ging het namelijk om, uitvoeren tot hij ze wel kon dromen. En als hij de beweging goed beheerste mocht hij een nieuwe beweging leren, om zo stap voor stap het karate te leren.

Waarom vertel ik je dit verhaal?
Omdat ik zie dat in organisaties vaak het tegenovergesteld gebeurt.

Je kent het vast wel; de directie heeft ambities, stelt hoge doelen en ze wil laten zien dat ze vooruitstrevend zijn. De laag die er onder zit is best enthousiast en samen hebben ze allerlei goede ideeën hoe daar te komen. Er worden direct projectgroepen/ werkgroepen opgestart en ze gaan voortvarend aan de slag.

Maar....

❌ Na verloop van tijd ebt het enthousiasme weg. Het is namelijk heel druk en er liggen veel andere zaken die ook opgepakt moeten worden.
❌ De projectgroepen beginnen langzamerhand achter te lopen, of erger ze bloeden dood.
❌ De managers beginnen te klagen en worden ongeduldig omdat ze zo niet verder komen.
❌ De directie zet er druk op omdat de doelen niet worden gerealiseerd.
❌ Medewerkers denken al helemaal van; ik geef me niet meer vrijwillig op, want het zal wel tot niets leiden. Ze zien geen vooruitgang.

En zo sluipt er in de organisatie een patroon in; we starten enthousiast iets op maar maken het niet af. Met als gevolg dat het werk gewoon door gaat, er niet veel verandert en niet alle doelen worden gerealiseerd. 📉

Waarom gebeurt dit?

Organisaties willen vaak te snel, net zoals de Karate kid. De basisvraag wordt overgeslagen; waar staan we nu en wat moeten we nu als eerste goed kunnen voordat we de volgende stap zetten om ons doel te realiseren?

Het gekke is dat we in de waan van de dag blijven zitten, er is geen tijd, en zo blijft iedereen achter elkaar aan rennen. Een vicieuze cirkel zonder het gewenste resultaat.

Maar net in de film de Karate kid, als de jongen zijn bewegingen niet goed beheerste had hij nooit de wedstrijd kunnen winnen. Het eindigt dus goed!  

Wat kun je doen?
 👉 Stel de vraag; wat moeten we nu als eerste heel goed kunnen voordat we na de volgende stap gaan.
 👉Wat is de eerste stap die we nu gaan zetten?
 👉 Maak het klein en zorg ervoor dat iets wordt afgemaakt en afgerond.
 👉Welke routine wil je goed beheersen en welke routine wil je doorbreken?

De routine van de KATA betekent dat je eerst de huidige situatie begrijpt en begint met kleine stapjes! En dat is best saai maar uiteindelijk realiseer je wel hiermee je doelen.

Het is maar net wat je wilt!